Historia szkoły

Dnia 1 września 1948 r. zabrzmiał w naszej szkole pierwszy dzwonek. Był to początek działalności VI LO w wyzwolonym Wrocławiu. Liceum zostało połączone z istniejącą już Publiczną Szkołą Powszechną nr 25 przy ul. Starogajowej w Stabłowicach. W pierwszym roku istnienia w liceum było 15 klas (3 klasy licealne i 12 klas podstawowych).

Budynek szkoły na Stabłowicach

Do pierwszego egzaminu dojrzałości uczniowie przystąpili w maju i czerwcu 1951 roku. We wspomnieniach jednego z pierwszych uczniów z lat 1950-53 czytamy: W budynku pełno było pozostałości po mieszczącym się w nim szpitalu wojennym, brakowało natomiast szyb bądź całych okien, nie mówiąc już o sprzęcie szkolnym. Z racji nieczynnego centralnego ogrzewania sale lekcyjne ogrzewano żelaznymi piecykami, z których dym odprowadzano rurami przez okna.

O lokalizacji liceum zadecydowały względy społeczno-polityczne. Chodziło mianowicie o to, by umożliwić młodzieży pochodzenia robotniczego, zamieszkałej w oddalonych od centrum miasta osiedlach, kształcenie się w liceum ogólnokształcącym, a tym samym otworzyć jej wstęp na wyższe uczelnie.

1961-68 szkoła znajdowała się
w Leśnicy na ulicy Pawła Eluarda

We wspomnieniach prof. Bolesława Barniaka napisanych z okazji jubileuszu trzydziestolecia VI LO, czytamy: W 1951 roku zakończył się etap rozwojowy, była to już pełna szkoła średnia. Zniknęły piecyki i dymiące rury w oknach, czynna była kotłownia centralnego ogrzewania, działała instalacja wodna, elektryczna i gazowa.

Szkoła posiadała podstawowy sprzęt w postaci ławek uczniowskich, tablic i szaf. Lekcje fizyki, chemii, prac ręcznych odbywały się w pracowniach. Liczący kilka tysięcy tomów księgozbiór biblioteki szkolnej zapewniał niezbędną lekturę. Brak było natomiast podręczników, nie było normalnej sali gimnastycznej. Działała już stołówka szkolna, Komitet Rodzicielski, drużyna ZHP i organizacja ZMP. Tak szybko zacierały się ślady minionej wojny. Jeszcze tylko usuwano z posesji szkoły poszpitalne śmietniki, pełne bandaży, podmurówki po zlikwidowanych wcześniej barakach, prowizoryczny płot z tarcicy, za którym u zbiegu ul. Starogajowej i Boguszowskiej, na miejscu targowiska i śmietników posadzono trawę, zasadzono kwiaty, krzewy i drzewa. Po przeciwnej stronie ul. Boguszowskiej, głównie staraniem prof. J. Wojciechowskiego , zbudowano od podstaw na zwyczajnym boisku boisko sportowe. O minionej wojnie przypominał już tylko pobliski cmentarz żołnierzy radzieckich, a i ten niebawem został zlikwidowany po uprzedniej ekshumacji zwłok (…). Szkoła wraz z okolicznymi osiedlami coraz więcej zwracała się ku teraźniejszości i przyszłości za sprawą tych, których wychowanie i kształtowanie dla przyszłości podejmowała.

Budynek szkoły – lokalizacja aktualna na Pilczycach – ul. Hutnicza 45

Dopiero w roku 1968 została przeniesiona do budynku przy ul. Hutniczej w Pilczycach, w którym znajduje się po dziś dzień. 20 października 1977 roku odbyła się uroczystość wręczenia szkole sztandaru i odsłonięcia popiersia patrona szkoły –Bolesława Prusa. Autorem tej płaskorzeźby był prof. Hofman. W tym samym okresie w szkole przeprowadzono kapitalny remont, co całkowicie zmieniało wygląd klas i budynku. Zmodernizowane zostały pracownie fizyczne, biologiczne i pokój nauczycielski. Otwarto wtedy już laboratorium do nauki języków obcych.

Koniec lat 70-tych przyniósł duże zmiany w zakresie kształcenia uczniów, a także bujny rozwój życia kulturalnego na terenie szkoły. Zaczęto tworzyć klasy profilowane; matematyczno-fizyczne, biologiczno-chemiczne i pedagogiczne, które dawały możliwość rozwijania umiejętności i zdobywania wiedzy przez uczniów szczególnie uzdolnionych w tych dziedzinach. Młodzież uczestniczyła coraz liczniej w konkursie Disce puer i olimpiadach przedmiotowych, odnosząc z czasem wiele znaczących sukcesów na szczeblu wojewódzkim i ogólnopolskim. Coraz wyższy poziom nauczania i osiągnięcia uczniów sprawiły, iż w rankingu szkół średnich w latach 70-tych szkoła przesunęła się z przedostatniego na 7 miejsce w skali województwa. Wielką rolę w życiu kulturalnym szkoły odgrywały działania związane z popularyzacją teatru, rozpoczęte jeszcze w latach pięćdziesiątych. Koło dramatyczne, prowadzone przez prof. Bolesława Barniaka przygotowywało spektakle oparte na sztukach wielkich polskich dramaturgów. Przedstawienia, organizowane również poza szkołą, gromadziły licznych mieszkańców okolicznych osiedli. Również później krótkie formy teatralne lub kabaretowe przygotowywane przez B. Barniaka zachwycały widzów na studniówkach i uroczystościach szkolnych.

Ważną funkcję pełniło również Koło Miłośników Teatru prowadzone przez prof. Jerzego Tarnackiego. Organizowało ono kolportaż biletów na spektakle teatralne, spotkania z wybitnymi aktorami, przygotowywało specjalne programy na Dzień Teatru. Uczniowie często odnosili sukcesy w konkursie ,,Młodzieży poznaje teatr’’: w roku 1980 zdobyli oni honorowe wyróżnienie za recenzję teatralną, a cztery lata później nagrodę główną. W tym czasie podejmowano też wiele innych działań służących budowaniu tradycji szkoły. Szczególną rolę odgrywały Turnieje Klas, które zawsze wywoływały ogromne emocje i nie tylko integrowały klasę poprzez działanie w zespole, ale również w znacznym stopniu rozwijały pomysłowość, kreatywność, spontaniczność, a dla wielu uczniów były też odkrywaniem własnych możliwości i talentów. Do wielkich świąt szkoły należy również uroczyście obchodzony Dzień Patrona. Corocznie organizowane są w tym czasie sesje popularnonaukowe, konkursy oraz przedstawienia i scenki teatralne upowszechniające życie i twórczość Bolesława Prusa.

Wydarzenia polityczne w kraju po roku 1980 znalazły swe odbicie także w życiu szkoły. Dnia 15 grudnia 1981 roku z powodu wprowadzenia stanu wojennego rozpoczęły się nieoczekiwanie trzytygodniowe ferie, nie odbyła się również studniówka. Były to ciężkie chwile dla szkoły – internowanie jednej z nauczycielek, aresztowania i przesłuchania uczniów i nauczycieli budziły grozę i sprzeciw. Młodzież dawała wyraz swojej postawie przez wydawanie i kolportaż gazetek i ulotek, ubieranie się na czarno, noszenie oporników i znaczków Solidarności. Jednak mimo tych trudnych dni w naszej szkole nie doszło do starć i podziałów wśród nauczycieli i młodzieży. Wręcz przeciwnie. Dziś, patrząc na te dni z perspektywy czasu, odnosi się wrażenie, iż tak wielkiej serdeczności, wzajemnego wsparcia i pomocy nie było w naszej szkole w żadnym innym okresie.

Od roku 1987 następowała powolna normalizacja życia politycznego, która przyniosła dalsze zmiany w systemie kształcenia. Ze względu na likwidację funduszu przeznaczonego na działalność pozalekcyjną przestały działać koła zainteresowań, prowadzone na terenie szkoły. Nie znaczy to jednak, że obniżyła się jakość nauczania, gdyż jednocześnie powstały inne możliwości: kształcenie kierunkowe i integracyjne. Zajęcia z wielu przedmiotów odbywały się w klasach dzielonych na grupy. Młodzież coraz częściej brała udział w zajęciach na Uniwersytecie Wrocławskim i Politechnice Wrocławskiej. Oprócz klas profilowanych powstały klasy z poszerzonym programem nauczania języka angielskiego i niemieckiego, a liceum nawiązało pierwsze kontakty z zagranicą. 15 grudnia 1988 roku dyrektor Z. Sankowski podpisał ( pierwsza tego rodzaju w Polsce) umowę partnerską z Ludwig-Frank-Gymnasium w Mannheim, później nawiązano jeszcze kontakty z dwiema innymi szkołami w Niemczech. W roku 1991 podjęto również współpracę z Polską Szkolą Średnią nr 24 im. Marii Konopnickiej we Lwowie, jedynym w tym czasie polskim gimnazjum na Ukrainie. Na uwagę zasługuje również fakt utworzenia w naszej szkole klas z programem autorskim: semiologicznej, prowadzonej przez Bogumiłę Frąszczak, prawno-ustrojowej pod opieką Krystyny Pawlikowskiej, kulturoznawczej, prowadzonej przez Lidię Goździaszek oraz kulturoznawczo-medialnej prowadzonej przez Annę Frąszczak, Marlenę Krzyżostaniak-Klechę i Martę Frydryk. Uczniowie naszej szkoły co roku wyjeżdżają wraz z wychowawcami na wycieczki krajowe i zagraniczne: 1992 – Paryż i Taise, 1993 – Anglia, 1994 – Włochy, 1995 – Lazurowe Wybrzeże, Hiszpania, 1996 – Grecja.

W latach 90-tych uwidacznia się coraz bardziej dążenie do nadania szkole charakteru kreatywnego, co znajduje odzwierciedlenie w znaczących sukcesach uczniów w Konkursie Twórczości Własnej, w organizowaniu wieczorów autorskich literacko uzdolnionej młodzieży, a także w licznym udziale młodych recytatorów w konkursach recytatorskich uwieńczonych występami na stopniach wojewódzkim i ogólnopolskim. Młodzież naszej szkoły zdobywa też wiele innych znaczących nagród, np. I nagrodę „Życia Warszawy” w konkursie na pracę na temat Powstania Warszawskiego, nagrody „Życia Warszawy” na najlepszą pracę maturalną (uczniowie J.Tarnackiego i p. A. Chaberskiej), I nagrodę w Konkursie Wiedzy o Ziemi Naszej ( uczniowie prowadzeni przez K.Pawlikowską i p. P. Miturę), I miejsce w Konkursie Wiedzy o Sztuce Współczesnej (uczennica S.Mech przygotowywana przez p. P.Miturę i p.J.Tarnackiego). Na szczególne podkreślenie zasługują także sukcesy w olimpiadach przedmiotowych na szczeblu regionalnym i centralnym. Uzyskanie tak istotnych osiągnięć było możliwe dzięki merytorycznej pomocy i wielkiemu zaangażowaniu nauczycieli przygotowujących młodzież do udziału w nich: p. B.Frąszczak (j.polski), p. M. Kasiewicz (j.rosyjski), p. K.Pokojowczyk (biologia) i p. Z. Sankowskiego (geografia).
Wielu uczniów naszej szkoły uczestniczyło w zawodach sportowych na szczeblu wojewódzkim, krajowym, a nawet międzynarodowym. Jest to wynikiem pracy nauczycieli wychowania fizycznego, Wiesławy Denderys i Jerzego Wojciechowskiego. Szczególne osiągnięcia nasi absolwenci uzyskali w następujących dyscyplinach:

• Zespołowe gry sportowe- siatkówka i koszykówka, piłka nożna dziewcząt i chłopców (na szczeblu dzielnicowym i wojewódzkim),
• Kickboxing (Dawid Kowalski- mistrz świata juniorów),
• Pływanie (sukcesy Małgorzaty Rzepeckiej),
• Biegi przełajowe dziewcząt i chłopców),
• Lekkoatletyka( 1996r. drugie miejsce w województwie w sztafecie dziewcząt 4x100m w składzie: Joanna Kukawczyńska, Katarzyna Frankiewicz, Monika Kałamarz, Ewelina Drelichowska),
• W biegach na orientację sukcesy odnosiła Aneta Klamka,
• Judo (sukcesy Rafała Kubackiego- Mistrzostwa Świata Juniorów w Japonii 1985r.)
• Gimnastyka artystyczna (Ewa Zawalińska- Mistrzyni Polski Juniorek 1990, debiut w klasie mistrzowskiej seniorek 1992, Mistrzostwo Polski- 1994 oraz wiele innych sukcesów na arenie międzynarodowej np. udział w Mistrzostwach Świata Seniorek w Hiszpanii 1993r.) W 1995 r. Ewa Zawalińska zdobyła tytuł Najlepszego Sportowca- Ucznia Dolnego Śląska.
• Sukcesy w krajowych i międzynarodowych turniejach Tańca Towarzyskiego odnosi Barbara Kunik.

W historii szkoły ukazywały się gazetki redagowane przez uczniów, np. 1977- miesięcznik ,,Liceus’’ redagowany przez Samorząd Szkolny, 1984- pismo szkolne ,,Sześcian’’, redagowane przez ucznia, a teraz nauczyciela historii i dyrektora VI LO Pawła Miturę. Kolejne gazetki to ,,Sześcioraczek’’ pod redakcją Doroty Szadejko i ,,Wisus’’- gazetka klasy semiologicznej.

Na przestrzeni lat w szkole działały różne organizacje: Samorząd Szkolny, Szkolne Koło Miłośników Wrocławia, PTTK, Koło PCK, Szkolne Koło Przyjaciół Teatru, Szkolne OHP, Spółdzielnia Uczniowska, Kółko Teatralne, Kółko Recytatorskie, SKS, ZMP, ZSMP, LOP, ZHP, Koło Młodych Dziennikarzy i inne. Niektóre z tych organizacji istnieją do dziś. W szkole prowadzone są kroniki: szkolna, drużyny harcerskiej, klasowe, Koła PCK, PTTK i LOP.

Absolwenci VI LO nadal podtrzymują kontakt ze swą szkołą. Przychodzą, odwiedzają nauczycieli, podziwiają zmiany, opowiadają o swych sukcesach. Przesyłają kartki z okazji świąt i pozdrowienia z różnych stron świata. Część absolwentów posyła swoje dzieci i wnuki do naszego liceum, co nadaje VI LO charakter wielopokoleniowy. Wielu byłych uczniów wróciło po ukończeniu studiów, aby tu podjąć pracę jako nauczyciele. Należy szczególnie podkreślić, iż duża część grona pedagogicznego to byli wychowankowie ,,Szóstki’’: K. Pawlikowska, P. Mitura, M. Kołodziejczyk, J. Szczepaniak, H. Sosnowska, E. Parossa, M. Krawiecka, D. Mirczewska, A. Niklewska, E. Kaczmarek, T. Ołbińska, B. Kunik, P. Walaszek, D. Stadnik, E. Tarnowska, M. Urban, K. Wojt. Szkoła przybiera więc coraz bardziej charakter środowiskowy. Służą temu celowi również działania podejmowane przez nauczycielkę chemii, p. Barbarę Kaliś, która wzbudziła w uczniach potrzebę udzielania pomocy i opiekowania się ludźmi starszymi i niedołężnymi, mieszkającymi w pobliżu szkoły. Z kolei wiele inicjatyw uczniów oraz zakres podejmowanych przez nich działań pozwala postrzegać LO nr VI jako szkołę, która wnosi swój wkład w procesy uatrakcyjniania i reformowania oświaty.

I tak w dużym zarysie wygląda historia naszego liceum. Ten krótki tekst na pewno nie jest wyczerpującym obrazem dziejów naszej szkoły: każdy z uczęszczających do niej uczniów nauczycieli może dopisać własne wspomnienia. Każdy z nas zostawił tu cząstkę swojego życia: przyjaźnie i sympatie, wspólne klasowe sprawy i porażki, radości i dramaty, pewien ułamek własnego ,,Ja’’. I to właśnie dla każdego z nas stanowi prawdziwą historię tej szkoły.

[oprac. na podstawie: 50 lat VI Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa we Wrocławiu 1948 – 1998,autorstwa zespołu: B.Frąszczak, H.Kościelska, B.Kunik, A.Mikstacka, P.Mitura, K.Pawlikowska, E.Reymont, K.Skulimowski, Wrocław 1998].